θελω να παρω τον δρομο -ενα απογευμα- εκεινο
που οδηγει κατω απο το χωριο
και φτανει ως τη θαλασσα .
Να περπατησω για ωρες θελω ,
να μεγενθυνω και να διαστειλλω τον χωρο αναμεσα σε εσας και εμενα .
Η σιωπη με απαλυνει , η διαδρομη ειναι η ελευθερια μου .
Τα τοπια με κανουν να αισθανομαι απο πρωτογενη πηλο και οχι απο σαρκα με παθη .
Καποτε ειχα ενα γαιδαρο και ενα σκυλο και ζουσαμε οι τρεις μας σε ενα σπιτι πλαι σε ενα ρηχο ποταμι και ενα μικρο δασος με μουριες τριγυρω !
Τ΄απογευματα μυριζε φωτια απο καμενα χορτα καπου μακρυτερα ,ενα καταπληκτικο αρωμα νεκταρ οσφρησης σκετο .Που και που ανεβαινε σε αορατα ατμοσφαιρικα κυματακια και το ιωδιο απο την κοντινη παραλια , συνηθως αργα την νυχτα η το πρωι. Ειχα μακρυα μαλλια που μεσα τους εκαναν φωλιες μικρα εξωτικα πουλια με τιτιβισματα που αντηχουσαν στα περατα !...Ο σκυλος και ο γαιδαρος παιζαν ελευθερα μαζι , ειχαν και ονοματα που δεν θυμαμαι . Αυτο που θυμαμαι ειναι οτι οτι τις νυχτες κοιμοντουσαν εξω απο την πορτα μου και οτι εγω ξυπνουσα παντα πρωτου φανει ο χοντρος στρογγυλος ηλιος...
θα ηθελα να ξαναβρεθω εκει και τωρα που το σκεφτομαι ειμαι ηδη !γεια σας...
